Albarracín to niewielkie miasteczko (ok. 1000 mieszkańców), leżące w Aragonii niedaleko granicy z La Mancha.
Miasto zostało założone przez berberyjski ród Al-Banu-Razín.
Albarracin leży na zboczach pasma gór Sierra de Albarracín.
Charakterystyczny dla Albarracín jest sposób zabudowy: parter wykonany jest z wapienia bez otynkowania, natomiast wyższe kondygnacje są otynkowane w kolorze różowym.
Nad miastem góruje katedra (Catedral del Salvador)
O uroku miasta stanowią kręte i wąskie uliczki, oraz malownicze zaułki.
Albarracin leży nad rzeką Guadalaviar.
Widok z tarasu na okolice.
Są tacy, którzy uważają, że Albarracin jest najpiękniejszym miastem w Hiszpanii. Nie mogę tego ocenić, gdyż zbyt mało znam Hiszpanię, ale mogę potwierdzić, że miasteczko jest urokliwe i można to docenić tylko podczas pobytu w tym miejscu.
Chinchón – miasto położone około 45 km na południowy wschód od Madrytu, ma około 5 tys. mieszkańców.
Miasto posiada jeden z najpiękniejszych placów w całej Hiszpanii (plazas mayores) – Plaza de Chinchón. Oprócz typowych domów z balkonem, barów, galerii, znajdują się tu liczne restauracje i bary. (wg Wikipedii)
Plaza Mayor de Chinchón jest placem w klasycznym stylu średniowiecznym o popularnym rodzaju architektury. Kształt tego rynku jest niezwykle prosty i posiada jasne i uporządkowane rozmieszczenie. Pierwsze domy z portykami i balkonami wybudowane zostały w XV wieku, a pełne wykończenie przypada na wiek XVII. Na trzypiętrowych budynkach znajdują się galerie z nadprożami i drewniane balkony, podparte na stojakach za pomocą wsporników. Od czasu powstania plac jest miejscem różnych wydarzeń: egzekucji, korrid, spektakli na wolnym powietrzu, świąt królewskich, przedstawień teatralnych, a także planem filmowym. (wg Wikipedii)
Kościół Iglesia de la Piedad,
Pałac Królewski w Aranjuez – jedna z oficjalnych królewskich rezydencji hiszpańskiej monarchii mieszcząca się w Aranjuez w prowincji Madryt. Pałac w Aranjuez wraz z ogrodami i miastem znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Letni Pałac Królewski w Aranjuez leży na terenie 300 hektarowego barokowego parku, w którym znajdują się się różne ogrody. Najbardziej malowniczy to Ogród Księcia (Jardín del Principe), który leży bezpośrednio na brzegu rzeki. Park jest ozdobiony dziesiątkami fontann, rzeźb i rabat kwiatowych. (wg Wikipedii)
Na terenie parku usytuowany jest również trójskrzydłowy pałacyk nazywany Casa del Labrador (Chatka Robotnika),wybudowany przed 1803 rokiem przez Karola IV. Znajduje się w nim duży zbiór porcelany i historycznych zegarów.
.
Do tego pałacyku trafiliśmy przez przypadek. Gdy jechaliśmy od strony Cuenki szukając królewskiego pałacu ujrzeliśmy bezpośrednio przy drodze piękny park, a w głębi tego parku pałacyk. Wydawał się nam trochę mały jak na pałac królewski, no ale w końcu jechaliśmy do "letniego" pałacu. Była to "Chatka Robotnika" a nie pałac, postanowiliśmy jednak zwiedzić tę "skromną chatkę"
Zwiedzanie tego obiektu jest podporządkowane ścisłym regułom: grupy są wpuszczane o określonych godzinach. Gdy zebrała się grupa składająca się z czterech osób (nas dwoje i para z Izraela) zostaliśmy wprowadzeni przez panią przewodniczkę, która mówiła tylko po hiszpańsku. Jak się zorientowałem izraelscy turyści też nie znali hiszpańskiego. Nad naszą grupą (czworo turystów i przewodniczka) czuwał strażnik. Pałacyk ładny, ale w czasie kiedy tam byliśmy nie było nim żadnego zainteresowana, gdyż poza naszą grupką nie było innych zwiedzających.
Pałac został wybudowany na resztkach klasztoru, którego teren został w XVI wieku zakupiony przez hiszpańskiego króla. Ze względu na atrakcyjne położenie na zakręcie Tagu, w następnych wiekach powstała tu jedna z letnich rezydencji rodziny królewskiej, której coroczne przeprowadzki były wielkim przedsięwzięciem. Historia budowy pałacu jest bardzo długa, ponieważ ciągle był powiększany i przebudowywany.
Budowę pałacu rozpoczęto około 1560 r. z inicjatywy króla Filipa II, który zlecił budowę Juanowi Bautiście de Toledo. Prace kontynuował Juan de Herrera, który uczestniczył także w budowie klasztoru Escorial. Końcowym efektem prac budowlanych przy pałacu była czteroskrzydłowa budowla renesansowa, otaczająca wewnętrzny dziedziniec. W następnych latach systematycznie dokonywano większych lub mniejszych zmian. W XVIII wieku na zlecenie króla Filipa V przebudowano pałac na wielką barokową rezydencję z nowym wystrojem. Również park pałacowy uzyskał wtedy swój obecny wygląd. Karol III dobudował w 1778 r. dwa dodatkowe skrzydła, które nadały pałacowi obecną postać i utworzyły dziedziniec honorowy, przed którym znajduje się owalny plac pałacowy.
Zamek posiada okazały wystrój wnętrz, a największymi jego atrakcjami jest salon porcelanowy, sala tronowa i kaplica pałacowa. Zachowały się również pokoje reprezentacyjne i prywatne rodziny królewskiej. Pałac jest udostępniony dla zwiedzających, ponieważ w jego niektórych częściach mieści się muzeum. Pałac jest też centralnym punktem ciążącego ku niemu miasta. (wg Wikipedii)
Barcelona (katal. [bərsəˈɫonə], hiszp. [barθeˈlona]) – miasto w północno-wschodniej Hiszpanii, nad Morzem Śródziemnym, około 120 km na południe od grzbietu Pirenejów i granicy hiszpańsko-francuskiej. Stolica prowincji o tej samej nazwie oraz wspólnoty autonomicznej Katalonii. Drugie co do wielkości miasto Hiszpanii, z liczbą mieszkańców wynoszącą 1 611 822 wewnątrz centrum administracyjnego. Zespół miejski Barcelony wykracza poza centrum administracyjne, z liczbą ludności wynoszącą 4 693 000, jest szóstym co do wielkości zespołem miejskim w Unii Europejskiej. Cała metropolia ma około 5 milionów mieszkańców.
Założona jako rzymskie miasto w starożytności, w średniowieczu Barcelona stała się stolicą Hrabstwa Barcelony i Marchii Hiszpańskiej. Dziś miasto jest jednym z wiodących na świecie turystycznych, gospodarczych, targowo-wystawienniczych i kulturalno-sportowych centrów, stając się metropolią o znaczeniu globalnym. Barcelona jest dużym węzłem komunikacyjnym z jednym z największych portów morskich w Europie, międzynarodowym lotniskiem, które obsługuje prawie 38 milionów pasażerów rocznie, rozbudowaną siecią autostrad i linii kolei dużych prędkości, z połączeniem do Francji i reszty Europy. Główny ośrodek przemysłowy kraju (samochody, komputery, prod. chemikaliów, przetwórstwo żywności) oraz finansowy regionu. W 1992 r. Barcelona była gospodarzem letnich igrzysk olimpijskich. (wg Wikipedii)
Aby pokazać całą Barcelonę, należałoby napisać grubą książkę ilustrowaną zdjęciami, a my byliśmy tam tylko kilka dni, dlatego pokażę miejsca wybrane trochę przypadkowo, ale jak wszystko w Barcelonie piękne i z tradycją.
Dobra wiadomość: książek o Barcelonie jest bardzo dużo, zarówno beletrystycznych, jak i przewodników i wszystkie zapewne warte przeczytania. Ja przeczytałem tylko kilka.
Jeden z końcowych dworców kolejowych. Stylowe zarówno poczekalnia, jak zadaszenie peronów.
Z Barceloną jest kojarzonych wielu sławnych ludzi, ale wydaje mi się, że największy wpływ na postrzeganie miasta przez cudzoziemców wywarł Gaudi.
Casa Mila - budynek w którym Gaudii ukazał wszystkie trendy secesji w wydaniu katalońskim zwanym modernisme. Zainteresowanie tym budynkiem pokazuje kolejka do wejścia.
Po "odstaniu" w kolejce udajemy się do wnętrza przez bramę, której wygląd daje przedsmak tego co nas czeka w środku.
Ten mały turysta podziwia dziwne figury, przypominające rycerzy z marsa, a są to po prostu zwykłe kominy. No może niezupełnie zwykłe. bo zaprojektowane przez Gaudiego.
Przy ulicy Rambla na Placu Placa de la Boqueria znajdował się sklep z wachlarzami i parasolkami. Smok i parasolka w stylu art deco dyskretnie o tym przypominają.
Najsławniejszy deptak w Europie dzisiaj jest wyjątkowo niezatłoczony. Podczas mojej poprzedniej wizyty w Barcelonie był tu taki tłum, że nie było możliwości zatrzymania się i spokojnej kontemplacji architektury tego miasta.
Kolumna Kolumba stanowi zamknięcie Las Ramblas.
Ten tłumek dzieciaków oczekuje na wejście do muzeum Picassa.
Montjuïc (pol. Żydowskie Wzgórze) - wzgórze o wysokości 173 m n.p.m (Przewodnik "Wiedzy i Życia" z 1999 roku podaje, że 213 m n.p.m., ale co to za różnica - 40 metrów - drobnostka).
Montjuïc jest szerokim i niewysokim wzgórzem ze stosunkowo płaskim szczytem. Wznosi się w południowo-zachodniej części centrum. Wschodnia część Montjuïc jest praktycznie pionowym klifem, dzięki czemu z góry jest świetny widok na port znajdujący się u stóp wzgórza. Szczyt Montjuïc (173 m n.p.m.) był siedzibą różnego rodzaju fortyfikacji, z których najnowsza (zamek Castell de Montjuïc) znajduje się tam do dziś. Forteca pochodzi głównie z XVII wieku (posiada dodatki z XVIII wieku). W 1842 tutejszy garnizon, lojalny władzy w Madrycie, ostrzeliwał niektóre części miasta po rozruchach. Forteca była wykorzystywana jako więzienie, często przetrzymujące więźniów politycznych, aż do czasów generała Franco. Dokonano tu licznych egzekucji. W 1897 miało tu miejsce zdarzenie znane jako Els processos de Montjuïc, które przyspieszyło egzekucję zwolenników anarchii. Efektem były surowe represje względem robotników walczących o swoje prawa. W czasie hiszpańskiej wojny domowej przeprowadzano tu egzekucje zarówno republikanów, jak i narodowców. W 1940 został tu stracony kataloński polityk - Lluís Companys i Jover. (wg Wikipedii)
Montjuïc ma połączenie z miastem kolejką linową.
Właśnie te działa mogły ostrzelać wszystkie obiekty w mieście.
Pałac Narodowy Museu Nacional d'Art de Catalunya (hiszp. Museo Nacional de Arte de Cataluña) - położone na wzgórzu Montjuïc został zaprojektowany w 1929 roku na Światową Wystawę, przez inżyniera Carles Buedas. (Gaudi już nie żył, bo pewnie pałac wyglądałby inaczej)
Znajdująca się przed nim fontanna – Font Magica – stała się już wręcz symbolem, tego miasta. Jest ona podświetlana, a jej główny strumień wystrzeliwuje na wysokość do 50 metrów.
Pałac Narodowy jest jednym z najważniejszych muzeów w całej Hiszpanii.
Do Barcelony można przyjechać tylko choćby z jednego powodu, a ten powód to:
Sagrada Família, właśc. hiszp. Templo Expiatorio de la Sagrada Familia, katal. Temple Expiatori de la Sagrada Família, (pol.) Świątynia Pokutna Świętej Rodziny – secesyjny kościół, uważany za główne osiągnięcie projektanta Antoniego Gaudíego.
Fasada Pasji. Elewacja zachodnia powstała w końcu lat 80. Zdobiące ją ponure figury spotkały się z dużą krytyką mieszkańców Barcelony.
Świątynia jest cały czas w budowie. Pracujący tu robotnicy nie zwracają uwagi na tłumy turystów.
W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden wielki organizm. Budowę świątyni rozpoczęto w 1882 roku. Początkowo jej projekt zlecono innemu architektowi, ale ten wszedł w konflikt ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni. Wówczas zlecenie na budowę otrzymał Gaudí, który całkowicie zmienił projekt, nadając mu własny styl. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnich 15 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia.Wieże kościoła ukończono w 1920 roku. Sześć lat później architekt zginął, wpadając pod przejeżdżający tramwaj, pozostawiając tylko jedną z trzech zaprojektowanych fasad. Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć. Projekty świątyni pozostawione przez architekta zostały zniszczone w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez katalońskich anarchistów. (wg Wikipedii)
Park Güell (hiszp. Parque Güell, katal. Parc Güell) – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północno-centralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antonio Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebi Güella, przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski. (wg Wikipedii)
Tibidabo to najwyższe wzgórze (wys. 512 m n. p. m.), w okolicach Barcelony.
Temple Expiatori del Sagrat Cor - górująca nad Barceloną ze szczytu Tibidabo.
Rzeźby stojące po obu stronach wejścia do świątyni.
Opactwo Matki Bożej w Montserrat – męski klasztor benedyktyński, położony w masywie górskim Montserrat w Katalonii, 40 km na północny zachód od Barcelony znany z kultu figury Matki Boskiej, tzw. "Czarnulki" (La Moreneta). Usytuowany jest na zlepieńcowych formacjach skalnych, w trzech czwartych drogi na szczyt, ok 1000 m n.p.m. Drugi co do ważności, zaraz po Santiago de Compostela ośrodek pielgrzymkowy w Hiszpanii i ośrodek nacjonalizmu katalońskiego. Malownicza góra na której znajduje się klasztor jest najwyżej położonym miejscem na równinie katalońskiej i z tego powodu była odwiedzana przez ludzi chcących zobaczyć z jej szczytu wschód słońca. Podobno ze szczytu widać całą Katalonię. (wg Wikipedii)
Agapit i Venanci Vallmitjanowie są autorami Figur Chrystusa i apostołów autorstwa, zdobiących fasadę bazyliki.
W Montserrat działa 50-osobowy chłopięcy chór gregoriański, jeden z najstarszych w Europie, zwany Escolania de Montserrat. Chór ten wykonuje pieśni kościelne podczas Ave Maria, w okolicach godziny 13.00. Jest to jeden z "żelaznych" punktów programu pobytu w Montserrat.
Girona (katalońska wymowa: [ʒiˈɾonə][a]; hiszp. Gerona, wym. [xeˈɾona]) – miasto w północno-wschodniej Hiszpanii, w Katalonii; stolica prowincji o tej samej nazwie i comarki Gironès. Posiada jedną z najlepiej zachowanych średniowiecznych starówek w Hiszpanii, z jedną z największych historycznych dzielnic żydowskich w Europie. (wg Wikipedii)
Na po obu stronach rzeki wznoszą się wysokie domy z kolorowymi elewacjami.
Arabskie Łaźnie (Banys Arabs) się w pobliżu kościoła św. Feliksa. Pomimo swojej nazwy budowla jest romańska. W budynku znajdują się: apodyterium (przebieralnie), frigidarium (z zimną wodą), tepidarium (z wodą letnią) oraz caldarium (z gorącą wodą).
Katedra w Gironie. Wejście główne.
Wyjście z katedry na Plac Apostołów.
Widok na katedrę od strony murów obronnych. Katedra jest kościołem jednonawowym. Rozpiętość nawy wynosi 23 metry, a wysokość 35 metrów. Jest to najszersza nawa przekryta sklepieniem gotyckim. Podobno zrezygnowano z tradycyjnej trójnawowej konstrukcji ze względów oszczędnościowych. W ten sposób oszczędność na inwestycji wpłynęła na postęp w konstrukcji budowlanej.
Wokół miasta ciągną się częściowo dobrze zachowane mury, z których można podziwiać piękną panoramę Starego Miasta.
Коментарі