ZIELONA GÓRA

Po zakończeniu pobytu w Świnoujściu postanowiliśmy spędzić parę dni w Zielonej Górze, ale jadąc mieliśmy po drodze Świebodzin, a tam trudno przegapić pomnik Chrystusa Króla. Jest on usytuowany w pobliżu autostrady więc postanowiliśmy zrobić kilkugodzinną przerwę w podróży.

ŚWIEBODZIN

Świebodzin – miasto w woj. lubuskim, siedziba powiatu świebodzińskiego i gminy miejsko-wiejskiej Świebodzin, na Pojezierzu Łagowskim. Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Świebodzin liczył 21 685 mieszkańców. Dawny gród słowiański, wzmiankowany po raz pierwszy w dokumencie z 1302 roku. (Wikipedia)

Figura Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata[1] – żelbetowa rzeźba w Świebodzinie, wzniesiona w 2010 według projektu Mirosława Pateckiego[2]; przedstawia Jezusa Chrystusa jako Króla Wszechświata.

Całkowita wysokość pomnika wynosi 36 m, z czego 33 m przypada na figurę Jezusa, a 3 m na wieńczącą pomnik pozłacaną koronę[1][3]. Pomnik wzniesiony został na liczącym 16,5 m wysokości kopcu (łączna wysokość pomnika i kopca wynosi 52,5 m). Masa konstrukcji szacowana jest na ponad 440 ton[1]. Koszt całej budowy szacuje się na ok. 6 milionów złotych, które zostały pokryte z dobrowolnych datków parafian, Polonii amerykańskiej, a także lokalnych przedsiębiorców[4].

Forma rzeźby nawiązuje do pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro, od którego jest o 3 metry wyższa. Wysokość samej statuy wraz z koroną jest aż o 6 m większa (pomnik w Rio de Janeiro liczy 38 m, z czego 8 m stanowi cokół[5][6]). Obecnie statua pomnika w Świebodzinie jest najwyższą rzeźbą przedstawiającą Jezusa Chrystusa na świecie[7]. W czerwcu 2011 roku w Limie w Peru stanęła podobna, licząca 37 metrów figura Chrystusa Pacyfiku (z czego 22 m mierzy statua, a 15 m podstawa pomnika)[8]. Sama statua jest nadal najwyższa na świecie.

W roku 2010 pomnik został laureatem antynagrody architektonicznej Makabryła. (Wikipedia)

Nie wiem z jakich powodów, ale Wikipedia nie wspomina o podobnym pomniku w Lizbonie. Pomnik Cristo Rei wysokości 28 metrów, jest usytuowany się na na przeciwległym brzegu Tagu na przeszło 80 metrowym cokole. Tak więc lizboński pomnik jest niższy, ale jego całkowita wysokość i usytuowanie nad estuarium Tagu nadaje mu naprawdę imponujący wygląd.

Zielona Góra (wymowa i; łac.Thalloris, Prasia Elysiorum[5]; niem.Grünberg in Schlesien; cz.Zelená Hora, potocznie również Winny Gród) – historycznie dolnośląskie miasto [6]na prawach powiatu w zachodniej Polsce, największe miasto woj. lubuskiego, siedziba organów samorządu województwa, marszałka i zarządu województwa lubuskiegoi Sejmiku Województwa Lubuskiego oraz jednostek im podporządkowanych oraz starosty powiatu zielonogórskiego, stolica diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Razem z Sulechowem i Nową Solą tworzy tzw. Lubuskie Trójmiasto. Należy do Związku Miast Polskich. Z dniem 1 stycznia 2015 roku powiększyła się o obszar gminy Zielona Góra [7][8]. Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r., miasto było zamieszkiwane przez 140 892 osoby[2], co lokuje je na 24. pozycji w kraju pod względem liczby ludności[9]. (Wikipedia)

16/09/2021

Popołudniowy spacer po mieście.

Po przyjeździe do Zielonej Góry mieliśmy wystarczająco dużo czasu, aby zorientować się jak wygląda miasto. Pogoda była sprzyjającą.

Park Winny.

Widok na kościół Matki Boskiej Częstochowskiej ze Starego Rynku.

17/09/2021

Palmiarnia i Park Winny.

Mieszkaliśmy w sąsiedztwie Palmiarni, a więc gdy w perspektywie był deszczowy dzień pierwsze kroki skierowaliśmy do Palmiarni.

Budynek Palmiarni.

Miasto w deszczu

Pełni optymizmu, w rytmie zmiennej pogody kontynuowaliśmy zwiedzanie miasta.

Ulica Kupiecka - piękny deptak.

Huberticus jeden z 55 Bachusików na Szlaku Bachusikowym.

Budynek ten to tzw Emitaż, który wybudowany jest z cegły tworzącej jednocześnie dekoracyjne wzory.

Pomnk winiarki.

Pomnik Świętego Urbana I – oficjalnego patrona miasta. W wyciągniętej ręce trzyma kiść winogron, którymi częstuje przechodniów.

Pomnik Bachusa

18/09/2021

Okolice Zielonej Góry

Zabór

Zabór (niem. Fürsteneich[2][3], do 1936 r. Saabor[2]) – wieś (dawniej miasto) w Polsce, położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Zabór, której jest siedzibą. Miejscowość leży w Niecce Zaborskiej, w pobliżu jeziora Liwno, ok. 5 km od rzeki Odry, wśród kompleksów leśnych.

Zabór uzyskał lokację miejską w 1681 roku, zdegradowany w 1742 roku[4]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zielonogórskiego.

Lubuskie Centrum Winiarstwa

Wzgórze między Łazem a Zaborem, położone na wysokości od 67 do 105 m n.p.m., to miejsce gdzie powstała największa samorządowa winnica w Polsce. Oddalone jest od Zielonej Góry o około 12 km. U jego podnóża wybudowano Lubuskiego Centrum Winiarstwa, które przystosowano do obsługi ruchu turystycznego i promocji tradycji winiarskich województwa.

Pod względem klimatycznym jest to jedno z najlepszych dla uprawy winorośli miejsc w regionie. Na obszarze około 35 hektarów trzynastu winiarzom wydzielono parcele pod winnice. Pierwszych nasadzeń dokonano tutaj w roku 2013, a na wiosnę następnego posadzono przeszło 40.000 krzewów winnej latorośli. Już teraz obsadzone winną latoroślą wzgórze robi wrażenie, a jeszcze nie wszyscy winiarze zagospodarowali swoje działki. Winnica jest ogrodzona, a po jej terenie oprowadzają właściciele, którzy posiadają tam swoje nasadzenia. Lubuskie Centrum Winiarstwa jako centralny punkt na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu, będzie predysponowane do prezentacji poszczególnych winnic, pasiek oraz innych interesujących zabytków dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego regionu, a także produktów tradycyjnych wytwarzanych tutaj od lat. (wg LOTUR)

Pałac w Zaborze.

Barokowy zamek (pałac) z 1677 roku, przebudowany w latach 1745 i 1957. Od XVIII w. własność hrabiów Cosel, potem książąt na Siedlisku, rodu Schönaich-Carolath. Ostatnią właścicielką pałacu przed II wojną światową była druga żona ostatniego cesarza Niemiec, Wilhelma II Hohenzollerna, Hermina, mieszkająca w pałacu do 1922 r. i po śmierci cesarza do kwietnia 1945 roku. Od 1956 r. w pałacu mieściło się prewentorium przeciwgruźlicze dla dzieci, od 1976 – Sanatorium Dziecięce, a od 1998 – Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży.